عید سعید غدیر مبارک باد

 عید سعید غدیر مبارک باد

عید سعید غدیر بر تمام دوستان ادیب وفاضل مبارک باد. این برگ سبز که امید است

اول مقبول طبع شریف حضرت مولی الموحدین و سپس شیعیان راستین حضرتش بویژه شما سروران عزیز

قرار گیرد.   بنده را از دعای خیر و نظرات نقادانه خود برخوردار فرمایید. با تشکر و سپاس از شما خوبان

 

غدیر خم, ز فیض امیر دریا شد      

 بدست سید بطحی علی مولی شد

 

هزار شکر خداوند را که شد ابلاغ     

  هر آ نچه باعث اتمام مکتب ما شد

 

چه صبح روشن وپاکی دمید روز غد  

  که بدر ماه فراتر ز مهر رخشا شد

 

مبارک است بهار ولایت و گه عید 

  خصوص امامت مولی که عیدی ما شد

 

هزار چشمه بجوشید از ان غدیر و مدام   

  به کام تشنه نیکان می مصفا شد

 

    چه با امید و چه زیبا پیامبر فرمود  

 که" این علی (ع) پس از من امام و مولی شد"

 

دریچه ای به سعادت گشوده شد آنروز          

   که تا قیام قیامت شیعه , آقا شد

 

سلام ما و ملائک , سلام رب و رسول             

    به پیشگاه شریف علی اعلی شد

 

علی امام و ولی و وصی و شیر خدا           

     علی عزیز خداوند و نور دلها شد

 

علی تبلور اوصاف کبریایی حق                 

    علی مخاطب یاسین و صاد و طه شد

 

علی صدای عدالت به گوش کل وجود       

    ز حق گرایی او قسط و عدل معنا شد

 

علی تجمع اضداد در اشد وجوه                    

  علی میان بشر در صفات یکتا شد

 

صلابت جبل و نرمی نسیم, علی                    

  به روز شیر خدا, میر زهد شبها شد

 

علی لطافت باران به گونه ایتام             

       به فرق ضالم وباطل چو سنگ خارا شد

 

علی حکیم و علیم و فقیه و کاتب وحی      

  علی فصیح و بلیغ و عظیم واعلی شد

 

چگونه وصف کند یا علی (ع) کمال تو را 

  کسی چو من که خود از نقص, دون ادنی شد

نکوست آنکه فرستم بر تو و احمد            

    هر آنچه حکم خداوند جل و اعلی شد

 

که آن سلام و درود مداوم است وکثیر      

  که بر محمد (ص) و آل محمد اهدا شد

 

دو باره مدح کنم یا علی که دارم دوست     

  تو را که نور وجودت چو شمس اضحی شد

 

تو آفتاب حضوری منم که مهجورم         

     به یاد روی تو  "نامی" کور,  بینا شد

 

خوشا بحال کسانیکه با دو دیده سر    

   به رو ی حسن وجمال تو چشمشان وا شد

 

دکتر اسکندریان (نامی) 11/11/1383

کیمیای عمر

بسمه تعالی

 

کیمیای عمر

 

دیشب که در کویر دلم قحط آب بود

در خواب هم نظاره رویت سراب بود

 

سیراب و شادمان شدم  از چشمه لبت

افسوس آنچه بود همه خواب  خواب بود

 

ای کاش کل عمر  به رویا گذشته بود

تا جام ما ز نوش لبت  پر شراب بود

 

روزم به شوق وصل گذشت و چو شام شد

از داغ  هجر، دل چو شقایق کباب بود

 

باور نداشت  این دل صافی  از ان دو چشم

سوز  و شراره ای که عتاب و خطاب بود

 

آخر گذشت عمر و جوانی چو برق و باد

هر چند  این طریق گریز از عذاب بود

  

نامی چه ها کشید ودر اخر چه شد نصیب

از کیمیای عمر  که چه ناب  ناب بود

 

                           (نامی) 7/7/1386

 

یادمان جناب استاد صابری

بسمه تعالی

هفته گذشته گویا مشمول دعای خیر صاحب نفسی شده بودم. از اوایل هفته برای حضور در میمه و شرکت در مراسم بدرقه حجاج بیت ا. الحرام و از جمله پدر و مادر عزیزم در روز جمعه 7/8/1389 برنامه ریزی کرده بودم که چهارشنبه عصر به میمه بیایم. ساعت 11 صبح چهارشنبه بود که برادر گرامی جناب شیبانی تلفنی خبر برگزاری یادمان عزیز از دست رفت جناب استاد صابری را در ساعت 6 روز چمعه در سالن اجتماعات شهرداری و در قالب دعوت جهت شرکت در این مراسم به من دادند و بنده نیز با توجه به عدم توفیق شرکت در مراسم تعزیت مرحوم صابری و مراسم هفتم  بدلیل عدم اطلاع بهنگام از درگذشت اسفناک ایشان و گشتن به دنبال فرصتی جهت عرض تسلیت و تعزیت به خانواده محترمشانُ بلافاصله قبول کردم.

          عصر روز جمعه پس از بدرقه حجاج و برگشت به منزل پدری و ادای فریضه نماز مغرب و عشا عازم محل برکزاری شدم. ابتدا با کمی تردید ولی با مشاهده عده ای از حضار با اطمینان به سالن وارد شدم تعدادی از دوستان جوانی که بعضی را نیز بدرستی نمی شناختم خوش آمد گفتند و لی در این بین جناب آقای دکتر عبداله صابری را پس از سالهای طولانی (حدود 20 )سال دیدار کردم و از زیارت ایشان مسرور شدم سپس به اتفاق وارد سالن شده و با تنی چند از حضار سلام واحوالپرسی کردم خاصه که یکی چند تا از آن بزرگواران در دوران دبیرستان دبیر من بودند و من پس از حدود 30 سال توفیق زیارتشان را پیدا می کردم از جمله آقایان سید احمد حسینی نژاد دبیر ادبیات فارسی و ابراهیمی دبیر زبان انگلیسی آن دوران که بسیار مشعوف شدم و همینطور ملاقات با آقایان عیسی گرانمایه، دکتر اسد اله گرانمایه، دکتر هوشنگ پاکزاد، دکتر محمد حسین ایراندوست، حاج محمد بیکیان، علی جمالی، فرهاد راعی و خصوصا خانواده معظم مرحوم صابری، خاصه علی آقا صابری و  زندی و تعداد بیشتری از دوستان جوان که بدلیل احتراز از اطاله کلام یا عدم شناخت از ذکر نام ایشان معذورم.فقط جای برادر عزیز جناب شیبانی بسیار خالی بود و من مرتب سراغ ایشان را می کرفتم و او را جستجو می کردم تا مطلع شدم که به ماموریتی غیر منتظره تشریف برده اند.

      باری پس از دقایقی برنامه با خوش آمد گویی و اعلام توسط آفای راعی شروع شد و در آغاز از خانم سحر صابری برای عرض خوشامد گویی و قرائت قطعه ادبی بسیار زیبا و تاثیر گذار منضم به یکی از اشعار زیبای مرحوم صابری دعوت گردید که انصافا همه تحت تاثیر زیبایی و گرمای برخواسته از سوز درون ایشان قرار گرفتند و از قول جناب دکتر صابری حتی یکی از خانمهای حاضر در مجلس دچار ناراحتی قلبی ناشی از این تالم گردید.

  بدنبال آن از بیانات فلسفی – عرفانی جناب دکتر ایراندوست در قالب تفسیر غزلی از  حضرت حافظ  مستفیض شدیم و از آن پس متناوبا از بیان خاطرات زیبای دوستان مرحوم صابری و اشعار شعرای جوان حاضر در محفل بهره مند شدیم. همه هم انصافا زیبا بود خیلی زیبا و در سطح عالی دور از انتظار. از بیانات و اشعار نغزبزرگانی چون آقایان حسینی نزاد، ابراهیمی، گرانمایه، پاکزاد و راعی در کمال زیبایی برخوردار شدیم و با جرات بگویم که به احتمال زیاد عرایض بنده هر چند سعی کردم کوتاه باشد ولی به زیبایی مجلس و دیگر مطالب نیز لطمه زده باشد اگر چه شعر نخواندم و به ذکر مطلبی کوتاه و ذکر دو خاطره از آن عزیز بسنده کردم. بالاخره احساس وظیفه بود و ادای دینی که به گردنم بود. هر چند که اصلا حق آن را هم نتوانستم ادا کنم.

   کلیپ زیبایی که از دستخط خوش آن مرحوم  بهمراه صدای زیبا هنگام قرائت اشعارشان تهیه شده بود همه را مشعوف نمود. و در پایانُ  برنامه با اهدا لوحی به رسم یادبود به خانواده آن مرحوم خاتمه یافت.

چون مطلب ممکن است بدرازا بکشد و همچنین با قلم چون منی سبب تصدیع شود و با اطمینان از اینکه حتما دوستان دیگر و خصوصا اصحاب رسانه با زیبایی و ظرافت و چه بسا مصور به این مراسم خواهند پرداخت با عرض تسلیت مجدد به بازماندگان ایشان واستدعای ترویح روح آن عزیز سفر کرده و سلامت و طول عمر برای خانواده گرامی ایشان و تمام دوستان و عزیزان و ادیبان و شعرا و دوستداران شعر و ادب میمه در اقصی نقاط عالم این نوشتار را به پایان می برم.

                                                 والسلام علیکم و رحمه ا. و برکاته

                                                       اسکندریان 8/8/1389

 

یاران همه رفتند

بسمه تعالي

 

... به نظر شما اگر كسي طوري زندگي كند كه طي مدت حيات و پس از رخت بر بستن از اين جهان هيچكس از او ناراضي نباشد و رنجش و ناراحتي نداشته باشد، فردي بزرگ و شخصيتي قابل احترام نيست؟ علي الخصوص  اگر همه كساني كه او را كم يا زياد مي شناسند از او به خير و نيكي ياد كنند كه ديگر نور علي نور. انصافا در عمل كار مشكلي است و از مصاديق سهل ممتنع. آدم در بين اجمعين زندگي كند و با همه حشر و نشر داشته باشد ولي دلي را نشكند و حقي را ضايع نكند و خاطره تلخي را در ذهن كسي ايجاد نكند.

           كسي كه حرص و طمع را در خود كشته، زندگي موقر ولي پاك  داشته و اخلاقي خوش و سازگار با همه و خيلي وقتها با قرائت شعري يا گفتن جمله اي غمي را از دلي برده و گره اي از مشكل و گرفتاري كسي باز كرده باشد. هر كسي احساس كند كه بهترين دوستش اوست و از بقيه به او نزديكتر است در عين بيماري لبخند و مزاحش قطع نشود. با همه تيپي بسازد  و نهايتا با خدا باشد و صداقت و ايمانش را حفظ كند  نهايت مهرباني و صفا را با خانواده داشته باشد. و مضاف بر همه اينها هنرمندي دردآشنا  و دوست داشتني نيز باشد.

       اين ها واقعا توفيقاتي است كه به هر كسي داده نمي شود. او دوست عزيزي بود كه براي من به مثابه ثروتي بزرگ بود كه به ناگاه  ناباورانه از دستم رفت و هنوز هم در بهت آن خبر ناگوارم. ولي احساس وظيفه كردم تا تا از او يادي بكنم و بگويم اين انسان بزرگوار و صبور و يار سفر كرده، مرحوم محمد تقي صابري بود كه ترويح و علو روح او را از درگاه حداوند متعال خواستارم. ضمن قرائت فاتحه جا دارد غزل كوتاه زير را به همين مناسبت محضر دوستان تقديم نمايم.

                 

یاران همه رفتند

 

گویا که از این میکده یاران همه رفتند      هم ساقی و هم باده گساران همه رفتند

زین شهر خرابات و از آن اهل خرابات  بر جای یکی نیست که یاران  همه  رفتند

از هر که کنی یاد به صد حسرت و صد آه   جز خاطره ای نیست، سواران همه رفتند

از جمع هنر نیز همانسان که تو دانی              اهل ادب و دانش و عرفان همه رفتند

شاید به تاسی  دل حضرت حافظ                   با شادی از این منزل ویران همه رفتند

باید همگان میکده را قدر بدانند                      اکنون که ازاین حلقه رندان همه رفتند

 

                                          به یاد همه دوستان سفر کرده

 

                                                         اسکندریان ۴/۸/۸۹

 

 

 

اثر عشق

                    بسمه تعالی

 نه توانیست که از کوچه یارم گذرم          

 نه صبوری است که از دیدن او درگذرم

 

نه نشانی زوفاداری او می بینم              

  نه قراری است مرا که از غم او دربدرم

 

چه کنم چاره ندانم که خلاصی یابم       

    مانده ام بی سر و سامان و برفته ز برم

 

حاش لله  که کسی باور ش از او بشود 

      این همه جور کز آن لعبت زیبا ببرم

 

هر چه  من می کشم از دست دل خویش کشم

     چون  ز خویش است شکایت به که از دل ببرم

 

عاقبت عشق  مرا دربدر و مفلس کرد  

   لیک راضی نشود دست بدارد ز سرم

 

 شهریارا اثر عشق بگو با نامی 

        "پدر عشق بسوزد که در آورد پدرم "

 

                                                                       اسکندریان(نامی)